Różaniec „to modlitwa, którą bardzo ukochałem. Przedziwna modlitwa! Przedziwna w swej prostocie i głębi zarazem. […] Oto bowiem na kanwie słów pozdrowienia anielskiego przesuwają się przed oczyma naszej duszy główne momenty z życia Jezusa Chrystusa. Równocześnie zaś w te same dziesiątki różańca serce nasze może wprowadzić wszystkie sprawy, które składają się na życie człowieka, rodziny, narodu, Kościoła, ludzkości. Sprawy osobiste, sprawy naszych bliźnich, zwłaszcza tych, którzy są nam najbliżsi, tych, o których najbardziej się troszczymy. W ten sposób ta prosta modlitwa różańcowa pulsuje niejako życiem ludzkim (Jan Paweł II)

Rozpoczął się miesiąc październik, a wraz z nim nabożeństwa różańcowe. Bardzo serdecznie zachęcam do brania w nich udziału i w ogóle do odmawiania różańca. Tym bardziej, że za odmówienie cząstki różańca zyskuje się odpust zupełny, który można ofiarować za siebie lub za zmarłych, ilekroć odmawia się go w kościele, w kaplicy publicznej, w rodzinie lub innej wspólnocie. Warunki, które należy spełnić to: wyzbycie się wszelkiego przywiązania do grzechu (nawet lekkiego), spowiedź i Komunia święta oraz modlitwa w intencjach Ojca Świętego. Odpust zyskuje się raz na dzień. Jedna spowiedź wystarcza do zyskania odpustów w wielu dniach. Komunia święta i modlitwa w intencjach Ojca Świętego konieczna jest w każdym dniu, w którym odmawia się różaniec z rozważaniem poszczególnych tajemnic. Nabożeństwa październikowe w dni powszednie będą rozpoczynać się w kościele o godzinie 17.30, a po nich – około godziny 18.00 – będzie Msza święta. Natomiast w niedziele nabożeństwa te będą o godzinie 15.30. Dzieci będą otrzymywać okolicznościowe obrazki.

Metropolita Przemyski, abp Adam Szal, zachęca wszystkich duszpasterzy, osoby życia konsekrowanego oraz wszystkich wiernych do modlitwy przy krzyżach i kapliczkach na terenie wszystkich parafii Archidiecezji Przemyskiej. Wspólna modlitwa, w duchowej łączności z całą Archidiecezją, odbędzie się w sobotę, 14 września 2019 r. Wezwanie do trwania z Maryją przy Jezusowym krzyżu, niech stanie się dla nas inspiracją do wzmożonej modlitwy wynagradzającej za grzechy zobojętnienia w wierze, niech przyczyni się do budowania wzajemnej jedności i solidarności parafialnej i sąsiedzkiej oraz niech będzie manifestacją wiary i świadectwem przemieniającym zatwardziałość zobojętniałych serc. Do wspólnej modlitwy zapraszamy wszystkich wiernych, w szczególności wspólnoty dziecięce i młodzieżowe. Apel o łączność modlitewną przekażmy również osobom chorym, cierpiącym, przebywającym w różnych ośrodkach leczniczych i sanatoryjnych. Zachęcamy wszystkich, by stosowne modlitwy przeżyli także w gronach rodzinnych, przy domowych lub przydrożnych kapliczkach z wizerunkami krzyża.

W naszej parafii to nabożeństwo

odbędzie się przy Krzyżu Misyjnym

w sobotę – 14. września 2019 r.

po Mszy świętej, która będzie

w kościele o godzinie 18.00

UROCZYSTOŚCI ODPUSTOWE

MUNINA 2019

Piątek – 30. 08. 2019 r.

16.30-18.00 – Spowiedź święta

18.00 – Msza święta

  Niedziela – 01. 09. 2019 r.

08.00 – Msza święta – prymaria

11.30 – Suma odpustowa i procesja 

16.00 – Msza święta popołudniowa

Sumie odpustowej przewodniczy

i kazania odpustowe głosi

Ks. prał. Franciszek Goch – proboszcz z Brzozowa

Modlitwa Ojca Świętego Jana Pawła II
Dziewico Najświętsza,

bądź Pocieszycielką jedyną Kościoła,
Tą, która kocha i która wspiera.
Pociesz lud, który Cię kocha i czci,
rodziny, wszystkich utrudzonych, cierpiących,
zranionych na ciele i na duszy,
żyjących w sytuacjach dramatycznych.
Pociesz młodych, zwłaszcza tych,
którzy w wyniku bolesnych okoliczności
są opuszczeni i rozczarowani, tych wszystkich,
którzy odczuwają w sercu silną potrzebę miłości,
altruizmu, dawania siebie,

którzy rozwijają wzniosłe ideały

w pracy duchowej i społecznej.
O Matko Pocieszenia,

pociesz wszystkich, spraw by wszyscy pojęli,
że tajemnica szczęścia leży w tym,
by iść za Twym Synem, Jezusem.

Amen!

Uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny przypomina nam ciągle o celu naszej chrześcijańskiej drogi. Maryja, wzięta z ciałem i duszą do nieba, pokazuje nam cel, do którego jest przeznaczony każdy z nas w swoim człowieczeństwie. Maryja, wzięta z ciałem i duszą do nieba, ukazuje, że każdy z nas, odrodzony z wody i Ducha Świętego na życie wieczne w sakramencie chrztu świętego, jest w drodze do wieczności. Jesteśmy przeznaczeni do tego, żeby żyć z Bogiem na wieki. I dlatego święto Wniebowzięcia NMP pozwala nam patrzeć w górę i odpowiadać na to pytanie, które kiedyś – jak czytamy w Dziejach Apostolskich – postawili aniołowie uczniom po Wniebowstąpieniu Jezusa, „dlaczego stoicie i patrzycie się w niebo?” – powiedział prymas Polski, abp Wojciech Polak. Dodał, że wpatrujemy się w niebo, bo tam „jest Chrystus zmartwychwstały, jest tam Jego Matka Wniebowzięta i to jest cel naszej ziemskiej wędrówki, naszej ziemskiej pielgrzymki”. – I dlatego też nie jesteśmy ludźmi, którzy w abstrakcyjny sposób żyją, patrząc tylko w perspektywę nieba. Ale droga do nieba jest dla nas czymś konkretnym, gdy żyjemy w sposób dobry, mądry, roztropny, poprzez różne wybory, które podejmujemy tutaj na ziemi, poprzez nasze zaangażowanie, poprzez realizację przykazania miłości Boga i bliźniego – wyjaśnił hierarcha.
Obchodzone 15 sierpnia święto Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny to jedno z najstarszych świąt maryjnych w Kościele katolickim. W polskiej tradycji znane jest jako święto Matki Bożej Zielnej. Tego dnia katolicy są zobowiązani do uczestniczenia w Eucharystii.

„Modlitwa żołnierzy” – fragment płaskorzeźby Fr. Sługockiego z pomnika ks. Ignacego Skorupki przy Łódzkiej Archikatedrze.

W 1920 roku Polska rzuciła swoje serce pod Krzyż Chrystusa i stopy Jego Najświętszej Matki. Generał Maxim Weygand, szlachetny Francuz, który latem tamtego roku przebywał w Warszawie z aliancką misją wojskową i był doradcą szefa polskiego Sztabu Generalnego – gen. Tadeusza Rozwadowskiego – zapisał później w swoich pamiętnikach taki obraz modlącej się Warszawy: „W kościołach, o każdej godzinie dnia, można było widzieć mężczyzn i kobiety zanurzonych w zapamiętałej modlitwie; to jest właściwe słowo do określenia ich postawy i wyrazu ich twarzy. Wielu pomiędzy nimi, przechodząc przed ołtarzem, kładło się krzyżem na posadzce i błagało w kompletnym samozapomnieniu Tego, co może wszystko. Nigdy nie widziałem ludzi tak modlących się, jak w Warszawie”. Ulicami przechodziły procesje. Ludzie klękali na chodnikach przed Najświętszym Sakramentem. Kapelani słuchali spowiedzi na peronach kolejowych i placach, gdzie zbierali się żołnierze i młodzi ochotnicy przed udaniem się na front. Generał Józef Haller, dowódca Frontu Północno – Wschodniego, przybliżonego już wtedy na kilkanaście kilometrów od Warszawy, codziennie rano uczestniczył we Mszy i przyjmował Komunię św. Modliła się Jasna Góra, gdzie trwała nieustanna nowenna, której zakończenie zaplanowano na dzień 15 sierpnia. Trwała w Polsce modlitwa powszechna, kto nie mógł walczyć na froncie szturmował Niebo na kolanach, gdyż: „Przywiązanie Polaków do ich religii jest znane; jeśli nie są oni wzorem cnót, to są (jednak) gorącymi katolikami”, i „W ten sposób wypełnia się przez olśniewające zwycięstwo Bitwa Warszawska, wspaniałe podźwignięcie się moralne, którego sekretu szukać trzeba przede wszystkim w miłości Polaka do Ojczyzny i jego ufności Bogu”. Zanim jednak przyszło zwycięstwo, razem z modlitwą musiał dokonać się czyn – ofiara krwi i cierpienia.

Czesław Wójcik – Uglis

W czerwcu tego roku, z uczniami naszej Szkoły, byliśmy na wycieczce w Warszawie. Odwiedziliśmy między innymi TVP na Woronicza 17. Wstąpiliśmy wtedy także do studia, w którym nagrywany jest program „Ocaleni” – wywołał on dość spore zainteresowanie. Padło wtedy kilka pytań na temat tego, kiedy jest on nadawany i czego w szczegółach dotyczy. Dołączając się do ówczesnych odpowiedzi na te pytania – w miesiącu sierpniu – umieszczam link do jednego z odcinków do tego programu:

https://vod.tvp.pl/video/ocaleni,08082019,43569284.

Jest on emitowany w każdy czwartek w TVP 1, w późnych godzinach wieczornych. Tym razem wyjątkowo z Lichenia i nieco wcześniej niż zwykle.

Tak jak maj w Kościele katolickim jest uważany

za miesiąc maryjny,

czerwiec uznaje się za specjalny miesiąc,

w którym czcimy Najświętsze Serce Pana Jezusa.

Choć kult ten należy do pobożności ludowej, która nie jest stricte liturgią, swoim istnieniem i praktyką przydaje liturgii kolorytu i ciepła, przypominając najważniejszą prawdę, że Bóg, którego w niej czcimy, jest miłością, jest żywym organizmem płonącym gorącą miłością do swoich stworzeń. Zarówno Biblia, jak i teologia Kościoła są w tym jednomyślne, podając racje istnienia tego kultu i formy jego realizacji. Jednak bodziec dała mu dopiero tradycja, zmuszając niejako Magisterium Kościoła do oficjalnego zabrania głosu.

Dlaczego czerwiec?

Może zastanawiać, dlaczego czerwiec jest obrany za miesiąc adoracji Serca Pana Jezusa? Na pewno nie jest tak z powodu pogody, jak w przypadku Maryi (wiosenne przebudzenie przyrody sprawiło, że maj poświęcono Najświętszej Maryi Pannie). Czerwiec, jakkolwiek też piękny, dał genezę kultowi Serca Jezusa z racji najważniejszego objawienia dotyczącego tego kultu, jakie otrzymała 10 dnia tego miesiąca 1675 r., Małgorzata Maria Alacoque (zm. 1690), skromna zakonnica wizytka z klasztoru Paray-le-Monial. Objawienie to, należące do ostatniego z czterech wielkich objawień, jakie otrzymała mistyczka francuska, miało miejsce w piątek po oktawie Bożego Ciała. Ono samo nawoływało też do obwołania święta ku czci Serca Pana Jezusa właśnie w pierwszy piątek czerwca po oktawie Bożego Ciała, by w ten sposób poprzez przyjętą Komunię św. i pobożne praktyki wynagrodzić Bogu za grzechy świata. Jak wynika więc z objawień, czerwiec wydaje się być miesiącem wybranym przez samego Boga.

Skąd taki kult?

Wspomniane objawienia należą do gatunku objawień prywatnych, w odróżnieniu od publicznych. Te ostatnie zakończyły się z chwilą śmierci ostatniego apostoła, czyli świadka życia Jezusa Chrystusa (więc ok. 96 r., kiedy umarł Jan Apostoł), i jako takie należą do obiektywnego dziedzictwa wiary, na fundamencie którego Kościół buduje swoje dogmaty. Te pierwsze natomiast są prywatne, mają miejsce w każdym czasie i obowiązują tylko tych, którzy je otrzymali. Kościół po skrupulatnych badaniach zatwierdza te objawienia i podaje je jako formy krzewienia i pogłębienia wiary pozostawiając je decyzji każdego wierzącego. Objawienia Małgorzaty Marii Alacoque należą właśnie do takich objawień. Cały przekaz czterech wielkich objawień, jakie otrzymała (1673-1675), dotyczył roli Serca Jezusowego dla naszego zbawienia i formy jego czci. W rzeczywistości jednak zbierał on dotychczasową tradycję wieków wcześniejszych, którą stopniowo aprobowała Stolica Apostolska (1765, 1856, 1889).

Dlaczego Serce Jezusa?

Ktoś może słusznie się zastanawiać, skąd kult do Serca Pana Jezusa, skoro nigdy nie zostało ono za życia Jezusa szczególnie uwypuklone? Znane są Jego rany, cierniem ukoronowana głowa, ale skąd serce? Właśnie z ran Jezusa, a właściwie z piątej rany przebitego włócznią boku, skąd wypłynęła krew i woda. Otóż już w tradycji średniowiecza w boku tym zauważono ukryte serce miłości Bożej, przebite dla naszego zbawienia. Współgrało ono wyraźnie z ogólnie znanym symbolem miłości wyrażonym przez serce, dlatego stało się czytelnym i jasnym znakiem Bożej miłości względem nas, potwierdzonym nie raz w Piśmie św. Na światło dzienne wyszło jednak wraz z działalnością św. Jana Eudesa (zm. 1680), gorliwego krzewiciela kultu dwóch serc Jezusa i Maryi, oraz pod wpływem objawień Małgorzaty Marii Alacoque, stając się z czasem treścią powszechnego kultu.

Jak Je czcić?

Kult Najświętszego Serca Pana Jezusa (NSPJ), pod wpływem objawień wspomnianej mistyczki, przybrał kilka form: celebrowanie uroczystości NSPJ przypadającego w piątek po oktawie Bożego Ciała; Godzina Święta, przynajmniej godzinna adoracja Najświętszego Sakramentu w nocy z czwartku na piątek dla uczczenia konania Chrystusa w Ogrodzie Oliwnym; praktyka pierwszych, kolejnych dziewięciu piątków miesiąca, spowiedzi i Komunii św., jako wynagrodzenie za grzechy własne i rodzaju ludzkiego; litania do Serca Pana Jezusa oraz akt poświęcenia rodzaju ludzkiego NSPJ; pozostałe formy: koronka oraz pieśni do Serca Pana Jezusa, zwyczaj poświęcania Sercu Pana Jezusa rodzaju ludzkiego, państw, narodów, diecezji, parafii i jednostek; wizerunki serca Jezusowego, świątynie o tym imieniu, zakony i bractwa pod tą nazwą; czasopisma oraz publikacje poświęcone czci Serca Pana Jezusa.

W naszym kościele nabożeństwa czerwcowe odprawiane są

po Mszy św. o godzinie 18.00 (w dni powszednie)

i 15.40 (w niedziele i święta).

18. 05. 2019 r. – w 99. urodziny – rozpoczęła się ogólnopolska akcja „Dar na Stulecie” dla uczczenia stulecia urodzin Karola Wojtyły. Jej celem jest zbudowanie duchowego pomnika z serc i umysłów Polaków poprzez różnorodne inicjatywy modlitewne i charytatywne, naukowe i artystyczne, edukacyjne i wychowawcze. Szczegółowe informacje umieszczone są na stronie internetowej:

www.darna100.pl.

Gdyby przeprowadzić plebiscyt na najpiękniejszy miesiąc, z całą pewnością, palmę pierwszeństwa zdobyłby maj. I trudno się temu dziwić. W żadnym innym miesiącu przyroda swoim pięknem nie oddziałuje tak na wyobraźnię człowieka i jego doznania estetyczne. Niepowtarzalna  wielobarwność i mnogość kwiatów, dynamizm wylewającej się z każdego zakątka zieleni. Dodatkowo towarzyszy temu różnorodność ptasich śpiewów. I to wszystko, jakby oprawione bardzo często ciepłem słonecznej pogody. Nic więc dziwnego, że taki właśnie miesiąc człowiek w swojej pobożności już dawno temu postanowił ofiarować Matce Boga – Maryi. Dlatego też w Polsce od wieków maj jest miesiącem naznaczonym wyjątkową czcią Matki Bożej. Szczególnie bliski sercu każdego Polaka jest Trzeci Maja – Święto NMP Królowej Polski oraz wspomnienie Konstytucji uchwalonej w 1791 roku.

Przejawem tej pobożności Maryjnej stały się Nabożeństwa Majowe w całości poświęcone Matce Boskiej. Ich szczególnym wyrazem jest to, że odprawiane są one każdego dnia, gdy przedwieczór uspokaja pęd całodziennej bieganiny. W Polsce żywa jest więc tradycja gromadzenia się wieczorami w kościołach, przy grotach, kapliczkach i figurach przydrożnych na nabożeństwach majowych, nazywanych „Majówkami”. Jeszcze dziś przejeżdżając w majowy wieczór przez polskie wsie można usłyszeć pieśni maryjne. Zwyczaj ten trwa dopiero od połowy XIX wieku.

Centralną częścią Nabożeństwa Majowego jest „Litania Loretańska”, jeden ze wspaniałych hymnów na cześć Maryi, w którym wysławiane są Jej wielkie cnoty i przywileje, jakimi obdarzył Ją Bóg. Litania Loretańska powstała w XII wieku, prawdopodobnie we Francji, a zatwierdził ją oficjalnie papież Sykstus V. Nazwę „Loretańska” otrzymała od miejscowości Loreto we Włoszech, gdzie była szczególnie propagowana i odmawiana.

Prośba po każdym wezwaniu: Módl się za nami nadaje tej modlitwie formę kontemplacji, która nie tyle jest oszczędna w słowach, ile raczej ukazuje bogactwo tytułów i przymiotów Matki Najświętszej. W tych wezwaniach Kościół każdemu z nas stawia przed oczy godność człowieczeństwa, macierzyństwa, rodziny i miłości, tak pięknie realizowanej w życiu ziemskim przez Maryję. Mamy Ją nie tylko podziwiać, ale przede wszystkim naśladować. Takie jest zadanie każdego z nas. Chęć odmawiania Litanii bardzo często tłumaczy się tym, że Maryja jest tak blisko każdego z nas.

W naszym kościele nabożeństwa majowe odprawiane są

o godzinie 18.00 (w dni powszednie)

i 15.30 (w niedziele i święta).