Tydzień ten podejmuje refleksję nad Biblią i obchodzony jest corocznie w Kościele katolickim w Polsce od 2009 roku z inicjatywy Dzieła Biblijnego im. Jana Pawła II, i co roku przebiega pod innym hasłem. Rozpoczyna się zawsze w III Niedzielę wielkanocną, zatem w tym roku od 15. kwietnia i będzie odpowiedzią na hasło roku duszpasterskiego: Jesteśmy napełnieni Duchem Świętym.

Niedziela i Tydzień Biblijny wpisują się w tym razem również w obchody 100. rocznicy odzyskania przez Polskę niepodległości, stąd centralne uroczystości związane z Narodowym czytaniem Pisma Świętego będą miały miejsce w Katedrze Wawelskiej, z udziałem najwyższych władz Rzeczypospolitej.

Transmisję z tych uroczystości przeprowadzi

Telewizja Polska w programie 1,

dnia 15. kwietnia, od godziny 10.00

Czym jest Miłosierdzie?

Punktem wyjścia jest pytanie: czym różni się miłość od miłosierdzia? Te dwa pojęcia są bardzo blisko siebie, ale nie oznaczają tego samego. Miłość jest czymś bardziej podstawowym, ma szerszy zakres znaczeń. Moglibyśmy powiedzieć, że miłość ma wiele odmian (Boża, małżeńska, rodzicielska, braterska itd.). Jak białe światło składa się z różnych barw układających się w kolory tęczy. Miłosierdzie jest szczególnym rodzajem miłości, jej wyjątkową barwą, tonacją. Chodzi o takie sytuacje, w których miłość (Boża lub ludzka) spotyka się ze złem (nędza, cierpienie, grzech, śmierć). Miłosierdzie to odpowiedź miłości na misterium zła. Jan Paweł II posługuje się często wyrażeniem „miłość miłosierna”.

Miłosierdzie nie jest nastrojem, lecz działaniem (Boga lub człowieka). Na czym ono polega? Obrazowo można je przedstawić jako podwójny ruch: w dół i w górę. Pierwszy jest ruch w dół. Pomiędzy tym, który okazuje miłosierdzie, a tym, który go doznaje, zachodzi bowiem nierówność. Miłosierdzie pokonuje tę różnicę poziomów, ale w taki sposób, że nie upokarza, nie poniża tego, który jest mniejszy. Miłość miłosierna jest pochyleniem się silniejszego nad słabszym, wielkiego nad małym, bogatego nad biednym, świętego nad grzesznym, Boga nad człowiekiem. Ewangeliczne obrazy ukazują tę dynamikę. Kobieta szukająca zagubionej drachmy musi schylić się ku ziemi, by ją odnaleźć. Dobry pasterz, by odnaleźć jedną owcę, opuszcza swoją zagrodę, by szukać zagubionej na bezdrożach. Samarytanin rezygnuje ze swoich planów i pochyla się ku ziemi, na której leży ofiara napadu. Ojciec, który ujrzał z daleka syna marnotrawnego, „wzruszył się głęboko, wybiegł naprzeciw niego, rzucił mu się na szyję i ucałował go”. Miłosierdzie zakłada zdolność do współczucia, umiejętność wejścia w świat zagubionych, poranionych, słabych. Nie można kochać słabszych z pozycji silniejszego. Miłosierdzie zakłada zejście na poziom tego, który go potrzebuje.

Popatrzmy na Boga, jest kimś większym od nas. My, wieczni buntownicy, jesteśmy tymi, którzy zawsze potrzebują miłosierdzia. Bóg nie działa jednak „z wysokości”, z pozycji swojej władzy, potęgi, wszechmocy, ale schodzi do nas. Idzie w dół, na nasz ludzki poziom. Tym „zejściem” Boga ku człowiekowi jest Jezus Chrystus. Jezus nie tylko mówi o miłosierdziu Boga, ale „sam je wciela i uosabia. Poniekąd On sam jest miłosierdziem” (Jan Paweł II). Pomyślmy o scenie umywania nóg w Wieczerniku. Bóg w Jezusie pochyla się przed nami, klęka, dotyka naszych brudów, aby nas obmyć, uleczyć, ocalić. Tak właśnie działa miłosierdzie. Ono nie waha się wejść w bagno, by wyciągnąć tonącego; nie lęka się ciemności, w której ktoś woła o pomoc; nie brzydzi się trądu; nie obawia się zarazy. Miłosierdzie schodzi na dno każdego ludzkiego piekła, by tam szukać zagubionych.

Miłosierdzie pochyla się po to, by podnieść. Nie jest to tylko solidarność, współczucie czy litość. Miłość miłosierna to jest również ruch w górę. Ona bierze na ręce na pół umarłego, zanosi go do gospody na kurację i pokrywa jej koszty. Leczy rany, przywraca zdrowie, ocala z rozpaczy. Pokazuje drogę wyjścia z ciemności. Podaje dłoń, wyrywa z nędzy, przywraca godność, przebacza grzech, rozrywa więzy niewoli, wprowadza w krainę wolności. Ojciec nie tylko pochyla się z miłością ku synowi, który zmarnował tyle ojcowskich darów, ale przywraca mu utracone dziedzictwo. „Przynieście szybko najlepszą szatę i ubierzcie go; dajcie mu też pierścień na rękę i sandały na nogi! Przyprowadźcie utuczone cielę i zabijcie: będziemy ucztować i bawić się, ponieważ ten mój syn był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się” (Łk 15,22-23). Miłosierdzie sprawia, że pojawia się radość tam, gdzie panował smutek. Miłosierdzie przemienia człowieka. Syn marnotrawny, doznając miłosiernej miłości ojca, nawraca się, zaczyna nowe życie. „W swoim właściwym i pełnym kształcie miłosierdzie objawia się jako dowartościowywanie, jako podnoszenie w górę, jako wydobywanie dobra spod wszelkich nawarstwień zła, które jest w świecie i w człowieku” (JPII). Miłosierdzie to miłość, która „nie daje się zwyciężyć złu, ale zło dobrem zwycięża”.

(ks. Tomasz Jaklewicz GN 17/2011)

Oto dzień, który uczynił Pan: radujmy się w nim i weselmy

(Ps 118 [117], 24).

Tymi słowami wyraża Kościół swą radość paschalną przez całą oktawę wielkanocną. Codziennie w ciągu tej oktawy trwa ten Jeden Dzień, który uczynił Pan. Dzień, który jest dziełem Bożej mocy objawionej w Zmartwychwstaniu Chrystusa. Zmartwychwstanie jest początkiem nowego Życia i nowego Czasu. Jest początkiem nowego Człowieka i nowego Świata (Jan Paweł II, Audiencja Generalna 1980)

Przeżywając Oktawę Wielkanocy, a zarazem Jubileusz 100-lecia Niepodległości naszej Ojczyzny, w dniu 13 rocznicy śmierci naszego Wielkiego Rodaka, warto wspomnieć Jego słowa, które wypowiedział w Warszawie, w roku 1991 do przedstawicieli świata kultury:

Modlę się, aby wszyscy ludzie wielorakich talentów na ziemi polskiej znajdowali warunki do twórczej pracy. Aby mogli nas obdarzać prawdziwym pięknem. Piękno – praca – zmartwychwstanie: ta Norwidowska triada pozostaje zawsze w mocy. Mówiliśmy o tym przed czterema laty w kościele Świętego Krzyża. Dziś do tego powracam. Dziś bowiem – może inaczej niż wówczas, ale bardziej jeszcze – czujemy potrzebę zmartwychwstania, czujemy imperatyw zmartwychwstania! Zmartwychwstanie jest zasadą życia chrześcijańskiego, życia sakramentalnego: Chrystusowe zmartwychwstanie zaszczepione w nas. Natomiast to samo zmartwychwstanie przez Norwida zostało przetłumaczone na wymóg życia narodowego, powiedziałbym nawet społeczno-ekonomicznego: jak być narodem zmartwychwstałym, to znaczy narodem, który żyje pełnią życia. Ja tak kluczę, a już chcę powiedzieć właściwie ostatnie słowo, powiedzieć mianowicie, że tego, właśnie tego zmartwychwstania, przetłumaczonego przez Norwida na wymóg życia narodowego, życzę Tobie, Polsko, Ojczyzno moja!

Chrystus zmartwychwstan jest,

nam na przykład dan jest:

Iż mamy zmartwychpowstać,

z Panem Bogiem królować. Alleluja!…

…Bądźmyż więc weseli,

jak w niebie Anieli,

czegośmy pożądali, 

tegośmy doczekali. Alleluja!

 Z życzeniami i pozdrowieniami świątecznymi

KS. PROBOSZCZ

PORZĄDEK NABOŻEŃSTW W WIELKIM TYGODNIU

ORAZ

W ŚWIĘTA WIELKANOCNE

WIELKI PONIEDZIAŁEK

18.00 – Msza święta

WIELKI WTOREK

08.00 – Odwiedziny chorych w domach

10.00-12.00 – Spowiedź święta

16.00-18.00 – Spowiedź święta

18.00 – Msza święta

WIELKA ŚRODA

18.00 – Nowenna do świętego Józefa i Msza święta

WIELKI CZWARTEK

         18.00 – Msza Wieczerzy Pańskiej

Przeniesienie Najświętszego Sakramentu do Kaplicy Ciemnicy

WIELKI PIĄTEK

18.00 – Liturgia na cześć Męki Pańskiej

Przeniesienie Najświętszego Sakramentu do Grobu Pańskiego

WIELKA SOBOTA

09.30 – Poświęcenie pokarmów w kościele

10.30 – Poświęcenie pokarmów w kościele

11.30 – Poświęcenie pokarmów w kościele

12.30 – Poświęcenie pokarmów w kościele

18.00 – Liturgia Wigilii Wielkanocnej

NIEDZIELA ZMARTWYCHWSTANIA

06.00 – Procesja rezurekcyjna i Msza święta

10.30 – Msza święta (suma)

PONIEDZIAŁEK WIELKANOCNY

08.00 – Msza święta (prymaria)

10.30 – Msza święta (suma) i procesja na cmentarz

16.00 – Msza święta

Tak, jednej godziny

nie mogliście czuwać ze mną ?

(Mt 26, 40)

GODZINY ADORACJI

NAJŚWIĘTSZEGO SAKRAMENTU

WIELKI CZWARTEK

WIELKI PIĄTEK

WIELKA SOBOTA

UROCZYSTOŚCI ODPUSTOWE

W NASZEJ PARAFII

W NADZWYCZAJNYM ROKU JUBILEUSZOWYM

ŚW. JÓZEFA KALISKIEGO

PIĄTEK – 16. 03. 2018 r.

17.00 – Msza święta

17.40 – Droga Krzyżowa – ulicami Parafii

SOBOTA – 17. 03. 2018 r.

15.00-17.00 – Spowiedź święta

17.00 – Msza święta

NIEDZIELA – 18. 03. 2018 r.

08.00 – Msza święta – prymaria

10.30 – Msza święta – suma

15.30 – Gorzkie Żale

16.10 – Msza święta – popołudniowa

PONIEDZIAŁEK – 19. 03. 2018 r.

11.00 – Suma Odpustowa

17.00 – Msza święta popołudniowa

SZKOLNE

REKOLEKCJE WIELKOPOSTNE

2018

Rekolekcjonista – ks. mgr Mateusz Berdechowski

(wikariusz w parafii p.w. Chrystusa Króla w Jarosławiu)

SZKOŁA PODSTAWOWA W MUNINIE

KLASA VII

 GIMNAZJUM W MUNINIE

KLASY II-III

CZWARTEK (15. 03. 2018 r.)

08.00 – Zawiązanie wspólnoty i film: „Chata” (szkoła)

11.00 – 11.45 – Droga Krzyżowa (kościół)

PIĄTEK (16. 03. 2018 r.)

08.00 – Spotkanie rekolekcyjne (szkoła)

08.45 – Program artystyczny o Świętym Janie Pawle II (szkoła)

09.45 – Przygotowanie do Mszy świętej (kościół)

10.15 – 11.30 – Uroczysta Eucharystia (kościół)

SZKOŁA PODSTAWOWA W MUNINIE

KLASY 0-VI

CZWARTEK (15. 03. 2018 r.)

11.00 – Droga Krzyżowa (kościół)

12.00 – 13.30 – Wprowadzenie i film: „Największy z cudów” (szkoła)

PIĄTEK (16. 03. 2018 r.)

08.45 – Program artystyczny o Świętym Janie Pawle II (szkoła)

09.45 – Przygotowanie do Mszy świętej (kościół)

10.15 – Uroczysta Eucharystia (kościół)

11.30-12.00 – Spotkanie kończące rekolekcje (kościół)

Okazja do spowiedzi

SOBOTA (17. 03. 2018 r.)

Godz. 15.00–17.00

Wielki Post to dla chrześcijan czas szczególny. Ma on przygotować wiernych na przeżycie największej tajemnicy wiary – Zmartwychwstania Pańskiego. Okres ten duży nacisk kładzie na modlitwę, post i jałmużnę, które to czynności mają przypomnieć chrześcijaninowi o konieczności doskonalenia siebie: modlitwa przybiera w tym czasie różnorakie, specyficzne formy, np.: Drogi Krzyżowej, Gorzkich Żali, czy rekolekcji; post ma za zadanie przenieść uwagę człowieka ze spraw materialnych na te duchowe oraz nauczyć go samodyscypliny; jałmużna natomiast przypomina konieczność troski o bliźniego i potrzebę dzielenia się posiadanymi dobrami.

Ile tak naprawdę trwa Wielki Post?

To pytanie właściwie zadawane jest co roku. Gdy policzy się bowiem dni od Środy Popielcowej do Wielkiej Soboty, to – jakkolwiek by patrzeć – zawsze wychodzi 46. A przecież Wielki Post ma nawiązywać do postu Jezusa, którego Duch wyprowadził na pustynię, gdzie przebywał czterdzieści dni, kuszony przez szatana i był ze zwierzętami, aniołowie zaś Mu służyli (Mk 1,12-13; por. Mt 4,1-11; Łk 4,1-13). Co więcej, czterdziestodniowe przebywanie Jezusa na pustyni – zgodnie z przekazem Ewangelii – miało miejsce tuż po Jego chrzcie w Jordanie (por. Mt 3,13-17; Mk 1,9-11; Łk 3,21-22). Stąd po kilku tygodniach, licząc od święta Chrztu Pańskiego zamykającego Okres Bożego Narodzenia, rozpoczyna się Wielki Post.

Jak zatem „uratować” liczbę 40? Obecnie najczęściej przyjęta jest interpretacja, według której niedziele Wielkiego Postu nie należą bezpośrednio do tego okresu liturgicznego ze względu na to, że każda niedziela jest zawsze wspomnieniem Zmartwychwstania Chrystusa. Wówczas od Środy Popielcowej do Wielkiej Soboty włącznie jest 40 dni.

Istnieje również interpretacja „mniejszościowa”, według której Wielki Post rozpoczyna się w Środę Popielcową, ale kończy się w Niedzielę Palmową. W ten sposób dni od Wielkiego Poniedziałku do Wielkiej Soboty stanowią niejako oddzielny okres liturgiczny, którym jest Wielki Tydzień.

Warto też dodać, że sam post przed Wielkanocą był ściśle związany ze starożytnym czterdziestogodzinnym postem kandydatów do chrztu, który podejmowali również ochrzczeni w intencji neofitów. Ta starożytna praktyka przypomina nam, że istota tego postu nie dotyczy dosłownie 40 dni, ale tego, aby ofiarować czas postu i pokuty za siebie i za innych. Zwłaszcza za tych, którzy tego najbardziej potrzebują.

„Kliknij” obraz, by powiększyć