Ministranci i lektorzy

Liturgiczna Służba Ołtarza – gromadzi chłopców z naszej parafii, którzy służą przy ołtarzu Pana Jezusa. Służba jest dla każdego wielkim zaszczytem, ma ona bowiem w sobie znamię wybrania. Stoją tam ludzie, na których w jakiś szczególny sposób wejrzał Bóg. Do Liturgicznej Służby Ołtarza należą tak ministranci, jak i lektorzy, którzy pełnią odpowiednie posługi w czasie różnorakich celebracji liturgicznych. Termin łaciński „ministrare” oznacza: „służyć, pomagać”. Służąc Bogu ministrant i lektor przyczynia się do tego, aby liturgia była piękna.
Początków ministrantury możemy się dopatrywać już za czasów Jezusa Chrystusa. W Ewangelii św. Jana czytamy: Andrzej, brat Szymona Piotra, rzekł do Jezusa: Jest tu jeden chłopiec, który ma pięć chlebów jęczmiennych i dwie ryby (…) Jezus wziął chleby i odmówiwszy dziękczynienie, rozdał siedzącym (J 6, 8-9, 11). Tak, więc ów „praministrant” usłużył samemu Zbawicielowi i w ten sposób uczestniczył w cudzie rozmnożenia chleba i ryb, który możemy uważać za zapowiedź Eucharystii. Faktem jest, że od początku chrześcijaństwa Biskup sprawował Najświętszą Ofiarę wraz z asystą liturgiczną. Na początku byli to diakoni. Już w pierwszych wiekach chrześcijaństwa ukształtował się osobny urząd lektora. Był on sprawowany przez chłopców, którym stawiano wysokie wymagania moralne. Wspaniałe świadectwo lektorom tamtych czasów wystawił biskup Cyprian, męczennik z Kartaginy. W jednym ze swych listów opowiada o Aureliuszu, który odważnie bronił wiary i cierpiał z jej powodu. Biskup tak pisze: Niech rozpocznie posługę lektora. Jego głos, którym wyznawał Boga w tak trudnych okolicznościach, zasłużył na to, by zabrzmiał przy uroczystym czytaniu słowa Bożego.
W późniejszych wiekach publiczne czytanie Słowa Bożego zarezerwowane było wyłącznie dla osób przygotowujących się do kapłaństwa. W średniowieczu do Mszy św. usługują klerycy, a od Soboru Trydenckiego (1545 r.) ministranci. W oficjalnych dokumentach Kościoła wzmiankę na ten temat znajdujemy dopiero w „Mediator Dei” Piusa XII z 1947 r. Zapewne starsi pamiętają jeszcze Msze św. odprawiane w języku łacińskim, gdzie ksiądz był odwrócony tyłem do ludzi. Wówczas służyło tylko dwóch ministrantów, zaś prezbiterium było oddzielone od reszty świątyni.
Dopiero Sobór Watykański II (1962-1965) zajął się reformą liturgii i powrócił do starej tradycji Kościoła. Podkreślił rolę ludzi świeckich w sprawowaniu kultu Bożego i powierzył na nowo funkcję lektora także osobom świeckim, nie posiadającym święceń. Liczny udział ministrantów i lektorów w liturgii wymaga jednak odpowiedniej troski o należyte przygotowanie ich do wykonywanych funkcji. W soborowej Konstytucji o Liturgii możemy przeczytać: Duszpasterze niech zabiegają gorliwie i cierpliwie o liturgiczne wychowanie oraz czynny udział wiernych, tak wewnętrzny, jak i zewnętrzny stosownie do ich wieku, stanu i rozwoju życia i stopnia kultury religijnej, spełniając w ten sposób jeden z głównych obowiązków wiernego szafarza Bożych tajemnic (KL 19).
W Polsce Konferencja Episkopatu powołała do istnienia Krajowe Duszpasterstwo Ministrantów (1964 r.). Stało się to po ogłoszeniu Konstytucji o Liturgii (3 XII 1963). Biskupi chcieli, aby postanowienia KL były od razu wprowadzane w życie, także na odcinku formacji służby liturgicznej. Otwierały się szerokie możliwości zaangażowania świeckich: W odprawianiu liturgii każdy spełniający swą funkcję, czy to duchowny czy świecki, powinien czynić tylko to i wszystko to, co należy do niego z natury rzeczy i na mocy przepisów liturgicznych. Ministranci, lektorzy, komentatorzy i członkowie chóru również spełniają prawdziwą funkcję liturgiczną. Niech więc wykonują swój urząd z tak szczerą pobożnością i dokładnością, jak to przystoi wzniosłej posłudze i odpowiada słusznym wymaganiom Ludu Bożego. Należy więc starannie wychować te osoby w duchu liturgii oraz przygotować do odpowiedniego i zgodnego z przepisami wykonywania przypadających każdemu czynności (KL 28-29).
Patronami ministrantów są: św. Tarsycjusz, św. Dominik Savio i św. Stanisław Kostka, którzy swoim życiem pokazali nam wzór życia w bliskości z  Panem Bogiem.
W naszej parafii ministranci i lektorzy istnieją od dawna. Ich podstawowym zadaniem jest służba przy ołtarzu. Ważnymi elementami w życiu ministranta i lektora są zbiórki, które mają jednoczyć chłopców we wspólnocie i w wierze oraz pomóc zdobyć potrzebne umiejętności pozwalające służyć Bogu z godnością. Lektorzy i ministranci mają bowiem ważne zadanie – dbać o piękno liturgii.
ministrant1
Zbiórki ministrantów i lektorów
odbywają się w każdą sobotę.
Najpierw Msza święta, a po niej:
czas letni o godzinie 18.30
czas zimowy o godzinie 17.30
 

Zasady punktacji:

Rodzaj posługi Punkty
Służenie na Mszy świętej niedzielnej i świątecznej – obowiązkowe 2
Służenie na Mszy świętej niedzielnej i świątecznej poza wyznaczoną godziną 1
Służenie na Mszy świętej w dni powszednie – obowiązkowe 4
Służenie na Mszy świętej w dni powszednie – nieobowiązkowe 2
Służenie podczas nabożeństw 1
Służenie podczas ślubów i pogrzebów 3
Służenie na dużych asystach (np. odpustach i innych uroczystościach) 5
Czytanie na Mszy świętej Czytań lub Modlitwy wiernych 2
Obecność na zbiórce 4

Konsekwencją wiernego służenia Panu Bogu w łasce uświęcającej przy ołtarzu, a w codziennym, dalszym Twoim życiu i Panu Bogu, i ludziom, jest wewnętrzny pokój, radość, szczęście oraz Boża łaskawość i życzliwość dla Ciebie, a w dalszej perspektywie – życie wieczne, czyli szczęście bez końca. Warto, zatem, wiernie służyć Panu Bogu.
NIE MODLIMY SIĘ DLA PUNKTÓW!!!
Nagradzanie punktacją mobilizuje do systematycznej, wiernej i wzorowo wypełnianej służby przy ołtarzu. Każdego miesiąca punktacja jest sumowana i wybierany zostaje ministrant miesiąca oraz w ocenie rocznej ministrant roku. Zwycięzca jest przedstawiany jako wzór sumienności i gorliwości w wypełnianiu swoich liturgicznych obowiązków. Zwycięstwo w plebiscycie miesięcznym i rocznym będzie nagradzane.

Ks. Janusz Trojnar – proboszcz