Wizyta duszpasterska

w parafii p.w. św. Józefa w Muninie

A.D. 2019

Ks. Proboszcz:

Poniedziałek (07. 01. 2019 r.) – mieszkańcy ulic: Świętej Królowej Jadwigi; Ogrodowej i Leśnej;

Wtorek (08. 01. 2019 r.) – mieszkańcy ulic: Pogodnej i Kwiatowej;

Środa (09. 01. 2019 r.) – mieszkańcy ulic: Spacerowej i Słonecznej;

Czwartek (10. 01. 2019 r.) – mieszkańcy ulic: Dębowej i Wspólnej;

Piątek (11. 01. 2019 r.) – mieszkańcy ulicy Przyjaznej (tylko numery parzyste);

Sobota (12. 01. 2019 r.) – mieszkańcy ulic: Jasnej i Przyjaznej (na Przyjaznej tylko numery nieparzyste) oraz Zielonej;

Poniedziałek (14. 01. 2019 r.) – mieszkańcy ulicy Kolejowej (numery 1 do 75 – numery nieparzyste);

Wtorek (15. 01. 2019 r.) – mieszkańcy bloków przy ulicy Kolejowej oraz mieszkańcy ulicy Morawskiej;

Środa (16. 01. 2019 r.) – mieszkańcy ulicy Kolejowej (numery 2 do 50 – numery parzyste);

Czwartek (17. 01. 2019 r.) – mieszkańcy ulicy Kolejowej (numery 52 do 106 – numery parzyste);

Piątek (18. 01. 2019 r.) – mieszkańcy ulicy Długiej, Różanej oraz z aglomeracji Jarosławskiej mieszkańcy domów z ulic: 3 Maja i Zbożowej;

Sobota (19. 01. 2019 r.) – mieszkańcy bloków przy ulicy Zbożowej 5 i 9a w Jarosławiu.

Ksiądz Wikariusz:

Poniedziałek (07. 01. 2019 r.) – mieszkańcy ulic: Wodnej (2 i 4); oraz 3-go Maja w Muninie (do numeru 49 – parzyste i nieparzyste – po stronie plebani);

Wtorek (08. 01. 2019 r.) – mieszkańcy ulicy 3-go Maja w Muninie (numery 51 do 105 – numery parzyste i nieparzyste tylko po stronie plebani);

Środa (09. 01. 2019 r.) – mieszkańcy ulicy 3-go Maja w Muninie (numery 107 do 185 – numery tylko nieparzyste – po stronie plebani);

Czwartek (10. 01. 2019 r.) – mieszkańcy ulicy Jarosławskiej;

Piątek (11. 01. 2019 r.) – mieszkańcy ulicy Wąskiej;

Sobota (12. 01. 2019 r.) – mieszkańcy ulicy 3-go Maja w Muninie (numery 64 do 152 – numery tylko parzyste – po stronie kościoła);

Poniedziałek (14. 01. 2019 r.) – mieszkańcy ulicy Południowej (numery 1 do 65 – numery tylko nieparzyste);

Wtorek (15. 01. 2019 r.) – mieszkańcy ulicy Południowej (numery 2 do 84 – numery tylko parzyste);

Środa (16. 01. 2019 r.) – mieszkańcy ulicy Południowej (pozostałe numery parzyste i nieparzyste);

Czwartek (17. 01. 2019 r.) – mieszkańcy ulicy Krótkiej;

Piątek (18. 01. 2019 r.) – mieszkańcy ulicy Wrzosowej;

Sobota (19. 01. 2019 r.) – mieszkańcy ulicy Szkolnej i Sportowej.

Od poniedziałku do piątku kolęda rozpoczyna się od godziny 15.00

W soboty od godziny 09.00

Wielu łask od Boga,

Ludzkiej życzliwości,

Pięknego zapisywania kart swojego życia

w Nowym Roku

Życzy Ks. Proboszcz

Środa (19. 12. 2018 r.)

07.00 – Msza święta (roraty) i nowenna do św. Józefa

15.30-17.00 – Spowiedź święta

17.00 – Msza święta

(przerwa w spowiedzi)

17.30-19.00 – Spowiedź święta

Piątek (21. 12. 2018 r.)

Odwiedziny chorych w domach

po Mszy świętej o godzinie 07.00

W najbliższą sobotę (15. grudnia) przez naszą miejscowość przebiegną uczestnicy III Biegu dla Życia. Ponad 100. biegaczy pokona trasę z Jarosławia do Przemyśla (44. km). Pobiegną w intencji obrony życia. W naszej miejscowości pojawią się około godziny 11. 25. W imieniu Organizatorów zachęcam do kibicowania i pozdrawiania!

Słowo adwent pochodzi od łacińskiego „adventus” i oznacza przyjście. Dla starożytnych Rzymian słowo to oznaczało oficjalny przyjazd cezara. Dla chrześcijan oznacza radosny czas oczekiwania na przyjście Pana, a więc przygotowanie do Bożego Narodzenia, gdy wspomina się pierwsze przyjście Syna Bożego na ziemię oraz do Paruzji, gdy ponownie przyjdzie na ziemię.

Czas Adwentu obejmuje 4 kolejne tygodnie, począwszy od pierwszej niedzieli po uroczystości Chrystusa Króla, do pierwszych nieszporów Bożego Narodzenia i dzieli się na dwa podokresy, z których każdy ma odrębne cechy, wyrażone w dwóch różnych prefacjach adwentowych:

Pierwszy podokres Adwentu obejmuje czas od pierwszej niedzieli Adwentu do 16 grudnia, kiedy czytane są teksty biblijne, zapowiadające powtórne przyjście Zbawiciela na końcu świata i przygotowujące do spotkania z Chrystusem Sędzią;

Drugi okres Adwentu, od 17 do 24 grudnia, to bezpośrednie przygotowanie do świąt Bożego Narodzenia, w którym wspominamy pierwsze przyjście Chrystusa na ziemię.

Oczekiwanie na przyjście Jezusa jest źródłem radości. Jakkolwiek przygotowanie na przyjście Pana polega na oczekiwaniu i pokucie, stąd fioletowy kolor szat liturgicznych, to jednak pokuta jest przepełniona radością. Adwent przypomina nam, że całe nasze życie jest oczekiwaniem. Główne postacie adwentu: Najświętsza Maryja Panna, Patronka adwentowego czuwania; prorok Izajasz zapowiadający przyjście Zbawiciela i św. Jan Chrzciciel, który bezpośrednio przygotowywał lud na spotkanie Mesjasza, wzywają nas do prostowania Chrystusowi ścieżek w naszym sercu.

… Bóg dał światu największy dar jako szansę na to, by stał się lepszy, nikogo z tej łaski nie wykluczając. Powinniśmy się przebudzić i przygotować na przyjęcie tego daru. Dany jest nam czas Adwentu. Kolejny już w naszym życiu i powinien być wyjątkowy, bo przecież przyrzekaliśmy sobie nigdy więcej go nie zmarnować.

Czas Adwentu jest jakby wielką wigilią Bożego Narodzenia. Jak każdego dnia wykroić choć krótką chwilę od zwykłych zajęć, obowiązków, by rozważyć kogo i dlaczego oczekujemy? Kto i jaką moc nam objawi? Co usłyszymy w głosie wołającego na pustyni i czy choć jedną ze swych ścieżek wyprostujemy dla Niego? Na ile znamy siebie i na ile siebie oszukujemy balansując między Bogiem a światem? Nie widzimy dobra do którego jesteśmy powołani, a pociąga nas  zło którego się dopuszczamy.

Człowiek w każdym czasie ma skłonność do nadawania wierze takiego kształtu, który zaciera obraz jego grzeszności. Dając się prowadzić mądrości Bożej mamy szanse i środki by widzieć jaśniej, rozumieć pełniej i nie uciekać od prawdy o sobie. Pragniemy i oczekujemy dobrych przemian, a tak bardzo ociągamy się by zmieniać samych siebie. Może warto zastanowić się dlaczego nasz rachunek sumienia nie boli, pożegnać pychę, która upewnia nas, że jesteśmy tacy nie najgorsi. Z nadzieją kończyć dzień i nie bać się jutra, nie unosić się słowem i goryczą wobec tych, którzy dają nam poznać nasze błędy lub boleśnie dotykają skutkami swoich. Wejść w nowy czas z prawdziwym postanowieniem dobra i wolą by to dobro wypełniać. Tak by nie stać się kolejnym Herodem, przed którym przyjdzie Bogu uciekać do Egiptu.

Adwent rozpoczyna kolejny rok liturgiczny, który tym razem obchodzony będzie pod hasłem: „W mocy Bożego Ducha”.

Zmartwychwstała Polska

Po stu dwudziestu trzech latach

Jak Chrystus Zmartwychwstała.

W jedno – z trzech części powstała.

Sąsiedzi ją rozszarpali, skrzywdzili:

Rosja, Austria i Prusy – zabili.

Ale w mowie ojczystej

I chrześcijańskiej wierze,

Pod zaborami przetrwała.

I Zmartwychwstała!

W 1918 roku to było, 11 listopada,

Dzisiaj setna rocznica wolności przypada.

Tu i teraz więc przyrzekamy:

Polski i wiary nie oddamy!

Prędzej skonamy.

Przodkom dorównamy!

Jesteśmy wybrańcami!

Sto lat wolności! Sto lat wolności!

Polska znów w Europie gości.

Nie gości, a mieszka na stałe

Polakom na chwałę!

W Europie osiemset lat już była

Na przeszło sto lat ją opuściła.

Rosja, Austria, Prusy to sprawiły…

Ale wróciła! Wróciła!

I te sto lat wolności, to nie był czas spokojny:

Przeżyła dwie światowe wojny,

Po drugiej – chwile pozornej wolności,

Komunizm, zryw „Solidarności”.

Dopiero niedawno niezawisła, niepodległa.

Nikomu nieuległa.

I to my dożyliśmy chwili prawdziwej wolności,

Usypanej z pokoleń – rodaków kości.

Jesteśmy Losu wybrańcami!

Na szczycie tego o co inni walczyli –

Bezkrwawej chwili.

Ale wybrańcy winni czuć,

Wdzięczność, pamięć, zobowiązanie.

To nas współczesnych – z historii zadanie.

My wszyscy z Orła

Z Orłem mieszkamy,

Orła wszyscy znamy.

Orzeł w godle, na fladze,

Pieczęciach, monetach, portretach.

W każdym z nas orzeł nastroszony:

Zakrzywiony dziób, ostre szpony.

Dzisiaj narodowe święto,

Wyjątkowy 11 listopada.

Chwalić się wręcz wypada.

Nie musimy być skromni –

Jesteśmy niezłomni!

My z Orła wszyscy.

Z Orłem mieszkamy,

Orła w piersiach mamy.

W orła locie – swoboda.

A w Polakach od wieków

Wolności potrzeba.

Nam swobody –

Jak skrzydłom nieba.

(Krzysztof Kubaszek, Zmartychwstała Polska, Jesteśmy wybrańcami, My wszyscy z Orła, w: Tak nam się odrodziła, Polska, Ojczyzna miła, Jarosław 2018, s. 25, 33, 15).

Dyrektor, Grono Pedagogiczne oraz Uczniowie

Szkoły Podstawowej w Muninie im. Tadeusza Kościuszki

mają zaszczyt zaprosić na gminne obchody

100-tnej rocznicy odzyskania przez Polskę niepodległości

oraz nadania sztandaru szkole

dnia 13 listopada 2018 r.

PLAN UROCZYSTOŚCI:

10.00 – Msza święta w kościele w Muninie

Po Mszy św. przejście do szkoły:

– ceremonia przekazania sztandaru,

– wystąpienia okolicznościowe,

– akademia przygotowana przez uczniów szkoły.

Największym pragnieniem człowieka jest być w pełni szczęśliwym. Takie jest także współczesne wołanie o szczęśliwe życie człowieka w małżeństwie, w rodzinie, w społeczeństwie. Warunkiem szczęśliwego życia jest życie w łasce Bożej, czyli w świętości. Przed ludzkością pokazują się nowe zagrożenia, szczególnie do ingerowania w tajemnicę życia ludzkiego. Nasze czasy z dużą dozą pustki, lęku, samozniszczenia, każą z większą ufnością szukać wspólnoty życia i miłości. Taką wspólnotą, w której dokonuje się zbawienie człowieka, jest Kościół. Pierwszym punktem wyjścia dla osiągnięcia świętości jest wszczepienie w Chrystusa, które dokonuje się w sakramencie chrztu. Generalnie tłumacząc „wspólnota świętych” (świętych obcowanie, communio sanctorum) oznacza ponadnaturalne zjednoczenie Kościoła na ziemi, w czyśćcu i w niebie. Te oblicza Kościoła uobecniają Kościół jako Mistyczne Ciało Chrystusa. Głową tego Kościoła jest sam Chrystus. Odzwierciedleniem zespalającym jedność jest wzajemna miłość. Pomocy potrzebuje zawsze walczący (prześladowany) Kościół pielgrzymujący na ziemi, i Kościół zadośćcierpiący w czyśćcu. Communio sanctorum zobowiązuje do wzajemnej miłości żywych w stosunku do zmarłych. Miłość ta wyraża się w świadczeniu pomocy ze strony zbawionych w niebie i zobowiązuje do wstawiennictwa za żywych „wspólnoty świętych”. Obejmuje ona zatem Kościół w wymiarze ziemskim i niebieskim. Szeroko pojęta „wspólnota świętych” odzwierciedla prawdę, że Kościół jest ze swej natury „święty” oraz jest „Kościołem świętych” (H. de Lubac). Kościół pragnie podkreślić, iż Bóg objawił wszystko, co człowiekowi jest konieczne do zbawienia. I to pielęgnuje, przechowuje jako swój depozyt wiary. Święty Paweł nazywa wierzących świętymi, jako że należą do świętego Boga, oraz zostali uświęceni przez Chrystusa. Święci są więc orędownikami wierzących, gdy polecamy Bogu w modlitwie nasze troski i potrzeby. Wzywając ich pomocy, uważamy ich za naszych pośredników u Boga i w takim sensie nazywamy ich patronami.

Posłannictwo Kościoła

Świętych obcowanie odzwierciedla nie tylko pochodzenie, ale i naturę Kościoła (jego posłannictwo). Chrystus jest Głową Kościoła zarówno zadośćcierpiącego w czyśćcu, tryumfującego w niebie, jak i walczącego na ziemi. Jest to ten sam Kościół Jezusa Chrystusa który funkcjonuje w trzech wymiarach. Dla przykładu, gdy modlimy się za zmarłych na ziemi, to ta więź odbywa się w Chrystusie i przez Chrystusa. Sam Kościół jest sakramentem zbawienia, tj. narzędziem zjednoczenia człowieka z Bogiem i między ludźmi. Wspólnota Kościoła nie istnieje sama dla siebie, lecz służy budowaniu Królestwa Bożego (jego inicjowaniu, rozszerzaniu, pogłębianiu). Wierzący zwracają się z prośbą do Boga, by zmarłych przyjął do swej chwały. Modlą się również za siebie, aby wytrwać w wierności Bogu w pielgrzymce do wieczności. „Gdy cierpi jeden członek (Kościoła), współcierpią wszystkie inne członki” (1Kor 12, 26n). Najmniejszy zatem czyn miłości „przynosi korzyść wszystkim”, żyjącym na ziemi czy zmarłym (Katechizm Kościoła Katolickiego).

Kościół pielgrzymujący

Czym jest Kościół na ziemi? Co stanowi Jego więź? Jest wspólnotą wiary, wspólnotą dóbr duchowych (kondycja świętości, cierpienie ludu, Kościół świadectwa życia), wspólnotą sakramentów, wspólnotą łaski (gwarancje osiąganego zbawienia), wspólnotą charyzmatów. Te dary przekraczają granice śmierci, tzn. są oznaką nadprzyrodzonego charakteru Kościoła. Jest On jednocześnie „zgromadzeniem widzialnym i wspólnotą duchową”. Znakiem więzi Kościoła pielgrzymującego są: koinonia (wspólnota wiary), martyria (świadectwo), diaconia (służba), liturgia (uwielbienie, kult). Są to sposoby wyrażania „wspólnoty świętych”. Pojęcie Kościoła jako „komunijnej” wspólnoty wiernych przypomina o współpracy, dialogu między Jego członkami, ale przede wszystkim o zjednoczeniu ludzi z Chrystusem.

Kościół zadośćcierpiący

Stary (2 Mch 12) i Nowy Testament (Mt 12; 1Kor3) wspomina o eschatologicznym oczyszczeniu, o rzeczywistości czyśćca. Dogmat o czyśćcu sformułował uroczyście Kościół na Soborze Trydenckim (16 w.). Czyściec jest stanem każdej duszy, która wprawdzie umiera w łasce, ale jeszcze potrzebuje pomocy z powodu nieodpokutowania kary za grzechy. Ponieważ nic nieczystego nie może wejść do nieba, dlatego odbywa się proces oczyszczenia duszy człowieka w miłości i przez miłość. Jest to miłość zadośćcierpiąca. Możemy pomóc „duszom czyśćcowym” przez modlitwę, ofiarę Mszy św., post, odpusty, dobre uczynki. Cierpieniem „dusz czyśćcowych” jest pewność zbawienia, ale niemożność oglądania Boga. One nie mogą już być potępione, a stan przejściowy czyśćca polega na niemożliwości oglądania Boga „twarzą w twarz”. Ta ekspijacja ma przywrócić duszy jej „visio beatifica”, całkowitą pełnię zbawienia. Tradycja Kościoła przypomina o naszej pomocy w wybawieniu zmarłych przebywających w czyśćcu. Stąd wypływa praktyka modlitwy za zmarłych, a szczególnie zadośćuczynienia za ich ziemskie winy (por. 2 Mch 12,45-ofiara przebłagalna za zabitych). Najnowsze przemyślenia teologiczne podkreślają stan czyśćca jako wyjątkowo nasycony „ładunkiem chrześcijańskiej nadziei i miłości”. Jest to zatem stan chrześcijańskiej solidarności między żywymi a umarłymi. Trudny jest temat „czyśćca”, bo zamknięty tajemnicą. Twierdzimy, iż istnieje więź, ale nie znamy szczegółów. Istotne jest podkreślenie, iż czyściec jest stanem solidarności żywych i umarłych (Sobór Florencki z 1439 r).

Kościół niebiański

Istotą nieba jest wspólnota zbawionych w komunii „życia i miłości”. Jest to jednocześnie stan pełni wszystkiego, pełni życia. Jako pojęcie eschatologiczne oznacza wieczne zbawienie po śmierci lub „bycie z Chrystusem” (Flp i,23), wspólnotę z Nim. Oznaką nieba jako wspólnoty świętych jest wzajemna więź, która wyklucza izolację. W niebie wypełnią się wszystkie oczekiwania Kościoła na ziemi. To jest Kościół w „chwale nieba”, gdzie osiąga swoje wypełnienie, cel swego pielgrzymowania. Do Kościoła niebiańskiego należą wszyscy święci w niebie wraz z Matką Bożą, Maryją, i aniołami. Wstawiennictwo świętych utwierdza „Kościół świętości” przez zasługi, które zdobyli oni na ziemi. Sobór Watykański II przypomina, że istnieje „braterska troska” o nas. To jest patronat wszystkich zbawionych nad ich braćmi pielgrzymującymi do wieczności. Kult świętych to wyraz aktywnej więzi nieba z ziemią. Skuteczne staje się zatem wstawiennictwo świętych za nami

„Obcowanie świętych”

Wzajemnie udzielanie się dóbr duchowych realizuje się przez modlitwę, sakramenty (szczególnie Eucharystię), odpusty. Modlitwa to problem wymiany darów między ziemią a niebem oraz czyśćcem. Kościół zmaga się w walce o świętość, korzystając z zasług wszystkich. Modlitwa człowieka jest wyrażeniem uznania Boga i Jego wszechmocy, wielkości i sprawiedliwości. Wzmacnia nas w walce ze złem i doprowadza do dobrego. Modlitwa wstawiennicza świętych jest w łączności z prawem miłości bliźniego. Dlatego czujemy się zobowiązani do modlitwy za wszystkich ludzi. Przykładem modlitwy wstawienniczej jest modlitwa powszechna we Mszy św. (od czasów św. Piotra Kanizjusza). Modlitwa wstawiennicza jest wyrazem komunii świętych. Szczytem życia chrześcijańskiego i centrum życia Kościoła jest Eucharystia. Eucharystia uobecnia przymierze Chrystusa z Kościołem, które zostało przypieczętowane Jego śmiercią na krzyżu. Ze względu na te zasługi Pana Jego ofiara krzyżowa – Msza św. ma ogromną wartość dla żywych i zmarłych. Pan Jezus swoje zasługi z bezkrwawej Ofiary przenosi na zadośćuczynienie w czyśćcu. Odpusty ofiaruje się ze względu na zasługi Chrystusa, Matki Najświętszej i świętych. Konieczne są warunki do spełnienia. Najważniejszy jest stan łaski uświęcającej i wola trwania w łasce, w bezgrzeszności. To jest istota odpustów, dająca moc zasługującą dla zadośćuczynienia cierpiących w czyśćcu. Obcowanie świętych to wzajemna wymiana darów duchowych między niebem, czyśćcem a ziemią. Święci są nie tylko wzorami człowieczeństwa, ale i życia chrześcijańskiego.

Dziś w wielu świątyniach na świecie przeżywamy Rocznicę Poświęcenia Własnego Kościoła. W naszej Parafii liturgicznie obchodzimy ósmą rocznicę konsekracji nowej świątyni, pw. Świętego Józefa.

Domem Boga na ziemi jest Kościół jako Wspólnota, a każdy chrześcijanin jest Jego istotną cząstką. Razem tworzymy tę Bożą społeczność. Dlatego wzajemnie jesteśmy za siebie odpowiedzialni. Z taką właśnie wrażliwością przeżywajmy X Dzień Solidarności z Kościołem Prześladowanym i wspierajmy duchowo oraz materialnie tych, którzy z powodu Imienia Jezusa doświadczają prześladowań. Każdego dnia muszą chronić siebie i swoich najbliższych tylko dlatego, że są wyznawcami Chrystusa. W tym roku otoczmy modlitwą nasze siostry i braci z Pakistanu – kraju, w którym chrześcijanie są nieustannie dyskryminowani, osądzani i skazywani na śmierć.