W dniu inauguracji pontyfikatu, 22 października 1978 r., Jan Paweł II powiedział do młodych słowa, które później powróciły wiele razy podczas pielgrzymek, spotkań, katechez: „Wy jesteście nadzieją Kościoła i świata – wy jesteście moją nadzieją”. Niewątpliwie fenomenem tego pontyfikatu była ogromna, chyba nawet nie dająca się w pełni opisać, zażyłość pomiędzy „papieżem z dalekiego kraju” a młodzieżą. Młodzi byli z nim do końca. Także wtedy, gdy ciężka choroba i starość pozbawiły go sił. Jest tajemnicą poliszynela, że kiedy Jan Paweł II pierwszy raz zwołał młodych do Rzymu, w kurii rzymskiej zapanowała niemała konsternacja. „Najstarsi Rzymianie nie widzieli czegoś podobnego” – mówił po uroczystościach Niedzieli Palmowej w 1984 r. 91-letni kardynał Carlo Confalonieri. Sędziwy książę Kościoła miał na myśli reakcję młodzieży na wezwanie Jana Pawła II. Las palm, jaki tego dnia wyrósł na Placu św. Piotra, stał się zwiastunem wydarzeń, które zainicjowały fascynującą historię wspólnej wędrówki Ojca Świętego i młodych całego świata.
Ile w nas pozostało treści ze spotkań z „papieżem z dalekiego kraju”? Co tak naprawdę znaczy sformułowanie „pokolenie Jana Pawła II”? Tego nie da się zweryfikować. Wielu świat „wessał” w siebie, wielu odpadło wybierając łatwiejsze drogi. Myślę jednak, że nawet ci, spoglądając na pomniki papieskie, sięgając po jego słowa, w głębi serca tęsknią za czystością, pięknem, świętością, o których mówił i którymi sam żył. Pozostał dla nich zaczynem świętości i znakiem nadziei. Przypomnieniem, że na nawrócenie jest zawsze czas (Ks. Paweł Siedlanowski, Echo Katolickie 13/2011).
